چکیده: چکیده یکی از عوامل مؤثر در انجام یک پرتاب موفق و اصابت موشک به ‌یک جسم، تحقق فشار عملکردی یا فشار طراحی موتور موشک و ایجاد ‌نیروی پیشران یا نیروی تراست مناسب می‌باشد. آنچه به‌طور مستقیم در این امر نقش دارد، تغییرات در ناحیه‌ی گلویی نازل خواهد بود. تغییر در قطر گلویی نازل، ناشی از عواملی همچون فرسایش است که با عبور گازهای داغ تولیدشده پس از سوختن گرین پیشرانه ایجاد می‌شود. یکی از راه‌های کاهش نرخ فرسایش در ناحیه‌ی گلویی، تغییر در ماهیت پیشرانه و استفاده از پیشرانه‌های نیترامینی به‌منظور بهبود گازهای خورنده و افزایش انرژی می‌باشد. در این پژوهش با بهره‌گیری از روش عددی پسروی گرین پیشرانه و استفاده از نرم‌افزارهای CEA ، Solid Works، Matlab و Ansys نرخ فرسایش برای پیشرانه‌های نیترامینی و غیر‌نیترامینی محاسبه ‌و با داده‌های تجربی ‌مقایسه شده‌اند. نتایج حاکی از آن است افزودن 12 درصد ماده‌ی منفجره‌ی جامد HMX به ‌پیشرانه‌ی جامد مرکب، سبب کاهش حدود 25 درصدی در نرخ فرسایش ناحیه‌ی گلویی می‌گردد. این نتایج به‌دلیل تأثیر قابل‌توجه نرخ فرسایش بر عملکرد موتور موشک، حائز اهمیت بوده و قابلیت استفاده در طراحی و تحلیل پیشرانه‌ها‌ی جامد مرکب را خواهد داشت.